BEMOEDIG VANESSA EN STUUR HAAR EEN KAARTJE naar het OLV van Lourdes-ziekenhuis in Waregem, afdeling revalidatie, kamer 31, waar ze samen met haar ma Christine revalidatie krijgt.
Vanessa was in de fleur van haar leven, had alles wat ze wilde: een hoog diploma, een vaste relatie, een leuk gezin, een eigen wagen, een 'gekke' familie en veel vrienden. Op een dag in november 2003 begonnen die bonkingen (waar ze de laatste dagen al veel last van kreeg) in haar hoofd teveel te worden en besloot ze naar de Spoeddiensten te gaan. Toen ze de resultaten van de scans te zien kreeg met daarbij een ingewikkeld woordje van de specialist, kreeg ze een enorme klap. Haar situatie was heel slecht, nog langer wachten met een operatie kon haar fataal worden. Ze had een hersentumor, weliswaar een goedaardige, maar toch... een tumor. Haar wereld werd op één klap met de grond gelijk gemaakt, haar toekomst werd zwart...
Vanessa, geboren uit een sterk 'ras', vond toch moed in de woorden van de dokter: "Na de operatie zal je nog 3 weekjes in het ziekenhuis zijn en dan kan je naar huis." Vanessa kreeg 100% steun van haar familie en vrienden. Te weinig liet ze merken dat ze bang was, waardoor er niet of nauwelijks over gepraat werd vóór de operatie. Vier dagen na haar opname in 't Spoed (inclusief weekend), werd ze geopereerd en het bleek een zware operatie te zijn geweest. Daarna was niks meer hetzelfde voor haar, haar familie en vrienden. We voelden ons genoodzaakt om ook hoop te putten in het feit dat de dokter haar een korte tijd in het ziekenhuis gegeven had. Maar... naarmate de dagen en later ook weken en maanden verstreken, zagen we het steeds negatiever. Het deed pijn om geen vooruitgang te zien, om haar te zien en horen schreeuwen op een bed waarop ze was vastgebonden. Vanessa, drie maanden voordien stond ze nog vrolijk te dansen op het huwelijk van haar broer. Alleen al daar aan denkende deed het pijn, veel pijn. Vanessa zelf besefte er niks van, maar er zijn veel tranen gevloeid om haar. Na een tweetal weken kon de dokter ons allen melden dat de revalidatie veel langer zou duren dan vooraf gedacht. Daar vreesden we al voor...
Vanessa lag daar hulpeloos, kon niet zelfstandig zitten, eten, drinken, stappen en praten lukte ook al niet. Kortom: de functies van het deel in de hersenen waarin gesneden werd tijdens de operatie, mankeerden. Het zou een kwestie worden van tijd, wist de dokter ons te zeggen: "Het kan volgende week in orde komen, en het kan ook over 5 jaar zijn." Nadat er in het ziekenhuis, onder toezicht van de specialist, geen vooruitgang werd geboekt, moest ze er weg (?!). Ze moest naar een revalidatiecentrum. Puur praktisch gezien, werd het het revalidatiecentrum in Waregem...
Toen ze de eerste woorden kon zeggen, viel onze mond open van verbazing en van opluchting. Waw... Vanessa boekt vooruitgang, Vanessa gaat vooruit. Ze kon soms weer lachen, natuurlijk werd dat afgewisseld met soms een traan. Ze leerde opnieuw lezen, deed haar dagelijkse oefeningen in de therapie,... Alles liep goed, maar blijkbaar niet zo snel zoals de dokters er hoopten. Want na anderhalf jaar therapie, kon ze niet langer verblijven in het revalidatiecentrum. Ze moest weer weg (?!). We moesten een andere oplossing vinden en dagelijks op en af rijden om de therapie-sessies toch te laten doorgaan. Daarom werden alle voorbereidingen getroffen om haar thuis te ontvangen en dat is niet evident voor een doorsnee rijwoning: een ziekenhuisbed beneden, zetel en salontafel weg uit de salon, rolstoel en andere nodige attributen huren... Na enkele maanden konden we na grondige onderzoek -en eigenlijk wat laat- een traplift 'krijgen' van het Vlaams Fonds zodat Vanessa eens alleen kon zijn op haar vernieuwde kamer). In het toilet werden ook 'gemakkelijke' zelfzuigende steunen geplaatst en haar dagelijkse verzorging doet ze sinds dan in een aangepaste wasplaats.
Vanaf het moment dat ze thuis was, was het vanzelfsprekend dat zowel Vanessa als haar ouders hun weg moesten vinden met elkaar en de situatie. Dat ging met vallen en opstaan, maar wat 100% vast stond: Vanessa kreeg alle steun en hulp van haar ouders, André en Christine. Ook op haar zus en broer en de rest van de familie kon ze rekenen. Haar broer Stijn: "Vanessa is een beetje blijven steken op een bepaald moment en toen zagen we weinig vooruitgang. Maar er zijn een aantal dingen gebeurd waardoor ze blijkbaar terug moed gevonden had en zien we zeker terug vooruitgang, nu nog altijd trouwens." Die dingen waarvan sprake is, zijn de volgende en gebeurden ongeveer alledrie op hetzelfde moment: Vanessa kreeg een (zwangere) cavia Billy die haar precies leek te begrijpen (daarna bevallen van een prachtige witte cavia Jipke), Vanessa had weer haar privé op haar kamer sinds de traplift geïnstalleerd werd én Vanessa heeft een huis gekocht.
Inderdaad, ze heeft een huisje gekocht, maar vooral voor de bouwgrond. Want blijkt dat het 'gemakkelijkste' is om een nieuwe woning te bouwen in plaats van te verbouwen. Maar… dat kost geld... veel geld. Dat huisje maken we met de grond gelijk en bouwen er eigenhandig een nieuw huis op (veel goedkoper dan laten bouwen en onze familie telt nogal wat doe-het-zelvers). Maar aangezien het huis aangepast moet zijn aan een rolstoel (áls dat later nodig zou zijn of niet), brengt dat een aantal meerkosten met zich mee. En Vanessa heeft nu eenmaal geen suikernonkel of een rijke meme of heeft nog niet de loterij gewonnen. Daarom moest een andere oplossing gezocht worden. Zo kwam Koen Odery op het idee om Vanessa hierbij te helpen door een BENEFIET-MARATON te lopen. Koen loopt op 10 september 2006 de Flanders Field Marathon, van Nieuwpoort tot in Ieper over een afstand van 42km (!?).
Om zijn actie te ondersteunen, zoeken we SPONSORS die Vanessa hierin willen helpen en steunen. Ze is u van harte dankbaar voor uw bijdrage op het rekeningnummer 743-0329872-86 en ze laat u zeker weten wat ze heeft kunnen aankopen met het behaalde geld. Ook verkopen we vanaf vandaag steunkaarten ter waarde van 2 euro die ook Vanessa haar meerkosten ten goede komt. Steunkaarten zijn verkrijgbaar bij familie, vrienden en op emailadres [email protected] (tevens ook voor sponsoren).
Hartelijk bedankt
voor je tijd om deze site door te nemen
en misschien tot gauw...
Vanessa
HERSENTUMOR IS TERUG (19 juli
2006)
Operatie kan niet uitblijven
Vanessa kreeg begin juli 2006 terug pijn in het hoofd, moest veel braken... op donderdag 13 juli voerde pa André haar opnieuw binnen in de Spoeddiensten in Kortrijk waarna terug een LT-scan én een MRI-scan genomen werden. De hersentumor bleek terug gegroeid te zijn. We kregen allemaal een enorme klop: "Neen!?! Niet een tweede keer, dat doorstaan!" Niettegenstaande zoveel familie en vrienden proberen Vanessa 'op te beuren' en bij te staan na dat schijnbaar ongelooflijke nieuws, lijkt ons niks te lukken. Logisch lijkt ons wel! Gezien het verlof en het feit dat de tumor terug gegroeid is, hebben we de overplaatsing naar het UZ Gent gevraagd. Maandag 17 juli werd ze overgebracht, vanzelfsprekend met een enorme angst, dat vertelden haar constante bibberen en haar stilzwijgen ons. Vanessa is doodsbang (en wij, haar familie, evenzeer), want ze vreest dat ze opnieuw alles zal moeten leren wat ze in die 2 jaar en 7 maanden geleerd heeft. Haar woorden zijn: "ik hoop dat ik niet alles kwijt ben" en "en ik kan nu al zoveel". Meer kan ik daar niet aan toevoegen...
Zowel Vanessa als haar familie en vrienden proberen zich kranig en sterk te houden, maar ik weet zeker dat er al veeeel tranen gevloeid zijn met daarbij een grote portie angst... angst om te moeten meemaken wat Vanessa en haar familie de vorige keer meegemaakt heeft.
Wat de benefietactie betreft, die gaat zeker nog door. Dus wil je sponsoren kan je ons zeker mailen of een kaart kan je ook aan familie of vrienden aanvragen. Alvast hartelijk bedankt voor uw bijdrage.
Ik hou je zeker op de hoogte van de situatie.
Bange
groetjes
Stijn (broer
van Vanessa)
KWAARDAARDIGE TUMOR VRAAGT INTENSIEVE BESTRALINGEN
(16 augustus 2006)
Grote angst en zwaarmoedigheid overvalt Vanessa
Intussen zijn een aantal weken voorbij. Op woensdag 19 juli heeft een professor van het UZ-Gent de tweede hersentumor van Vanessa operatief verwijderd. Onze angst werd weggevaagd toen we die dag een bericht kregen van het ziekenhuis dat Vanessa in de late namiddag al sprak, bewoog... Kortom: de operatie was geslaagd en Vanessa moet NIET alles opnieuw leren. Ze is bijna helemaal terug zoals de oude Vanessa. Enkel haar zicht bleek iets minder te zijn en ze beefde relatief veel. Maar dat is zo goed als niets in vergelijking met de vorige operatie. WAT EEN OPLUCHTING! We konden wel iedereen die ons geliefd was bijeen roepen voor een gigantisch dankfeest. Onze vreugde was niet te stuiten, de toekomst werd terug helder en we hadden terug toekomstplannen.
De professor kon onze vreugde echter wat temperen door mee te delen dat we het onderzoek moeten afwachten. Hoogstens een week na de operatie was Vanessa al bevrijd van alle darmpjes en baxters, tot haar grote vreugde. Dat het toen net zo heet was, maakte het haar en ons niet gemakkelijk, maar dat namen we er graag bij hoor, denkende aan haar situatie hetzelfde aantal dagen na haar eerste operatie. Twee weken na haar operatie kon ze naar een 'gewone' kamer, weg van High Care, waar ze trouwens een heel vriendelijke en goede verzorging heeft gekregen. Daar overviel de verveling haar enorm, maar ze moest er blijven in afwachting van het laboratorisch onderzoek van de tumor.
Op 6 augustus kwam dan uiteindelijk nog eens vreselijk nieuws: de tumor bleek nu kwaardaardig te zijn, genaamd 'Medulloblastoom'. Gevolg: intensieve bestralingen onderaan de kleine hersenen en wellicht ook het ruggemerg, typisch voor een dergelijke tumor. Deze bestralingen starten in de laatste week van augustus, waar ze enorm tegenop ziet. Aan de gevolgen van de bestralingen, wil ze liever niet denken.
Intussen verblijft Vanessa in de revalidatie-afdeling van het Onze-Lieve-Vrouwe-Ziekenhuis in Waregem. Ze ligt er op dezelfde kamer als haar ma die ook nog steeds in revalidatie is van 2 breuken na een zwaar ongeval in juni, net vóór het constateren van de tumor. Ze hebben er veel steun aan elkaar en elke dag gaat pa André ernaartoe. Zelf loopt hij ook al sinds het ongeval met een lichte breuk aan zijn hand, waar hij nu niet genoeg kan voor zorgen.
De benefietaktie van Koen is aan het naderen. De steunkaartenverkoop is z'n laatste weken begonnen. Niet iedereen werd het al gevraagd om een steunkaart te kopen, maar dat laat niet weg dat je er kan kopen bij de familie van Vanessa. Mail ons om een kaart te kopen, om te sponsoren of om zelf steunkaarten te verkopen. Alle steun kunnen Vanessa en haar familie gebruiken: zowel een financiële bijdrage, als een kaartje of bezoekje als steunbetuiging voor deze moeilijke tijd.
Wordt vervolgd....
Broer Stijn
INTENSIEVE BESTRALINGEN MOEILIJK GESTART
(3 september 2006)
Met medicatie gaat het beter
Op donderdag 24 augustus heeft Vanessa haar eerste bestraling gekregen. Ze was heel erg bang voor het onbekende en voor de gevolgen. Na de bestraling in het UZ in Gent keerde ze terug naar het revalidatiecentrum in Waregem. Ze moest er overgeven en voelde zich enorm mottig. "Amai, als dat zo gaat voor die 6 weken, zal dat een ware nachtmerrie worden", vreesde Vanessa en haar omstaanden. Gelukkig had de afdeling daar pillekes voor, want de derde dag bestralingen (maandag 28 augustus) ging het al veel beter. Een spelletje Uno kon ze zelfs al spelen. Uitstekend voor de verstrooing. De eerste volle week bestralingen bleek nogal mee te vallen.
Vanessa houdt een kalender bij en elke bestraling dat achter de rug is, zet ze een groot kruis op die dag. Kwestie van aftellen, maar een heel goed idee. Als alles blijft zoals het is, krijgt ze haar laatste bestraling op 5 oktober.
Intussen zijn we de laatste week ingegaan voor de marathon van Koen. De kaartenverkoop stopt niet samen met het aflopen van de marathon, maar gaat dan nog effe verder. Wellicht komt er nog een rustig 'slot-evenement' om het resultaat bekend te maken (gebeurt tussentijds al in café 't Leeuwke nu zondag na de marathon) en om eens gezellig samen te zijn. Meer daarover zie je hier later.
groetjes
Stijn
KOEN LOOPT ZIJN 42KM VOOR VANESSA
Vanessa supportert gedurende de marathon
De week vóór de marathon op zondag 10 september was megadruk voor Koen en Carine, maar zeker niet te onderschatten ook voor Vanessa, ma en pa. De laatste voorbereidingen treffen om alles gesmeerd te laten verlopen. Die zondagmorgen was het dan zover, iedereen vroeg wakker. Op de plaats van afspraak verzamelden we met onze 3 volgestopte wagen. De volgfietsers waren natuurlijk ook mee. En Koen was zich ook in de wagen mentaal aan het voorbereiden op zijn grote marathon voor zijn nichtje Vanessa.
We plaats van vertrek was de markt van Nieuwpoort. Na enige tijd wachten konden Vanessa en de andere supporters Koen zijn eerste meters zien lopen. Voor ons was het gemakkelijkste, want als Koen uit ons zicht verdwenen was, konden wij rustig naar de wagen stappen om te vertrekken naar een supporterplek aan de Ijzertoren in Diksmuide. Ik voelde me zelfs een beetje schuldig dat wij het zo gemakkelijk hadden en het voor Koen en zijn volgfietsers (trainer Romain, schoonzus Kathy en 'schoon'neef Mario) was de strijd nog maar gestart.
In Diksmuide aangekomen zorgden we meteen voor een spandoek aan de brug van Diksmuide en dan maar een goed plaatsje vinden. Dat plaatsje moest voor Vanessa beschut zijn tegen de zon, omwille van de bestralingen die nu bijna de helft voorbij waren. Een paraplu zorgde voor de oplossing, maar ook het felle licht zorgde er jammergenoeg voor dat Vanessa uitslag kreeg. Vanaf dat moment probeerden we nóg meer de zon en het licht te vermijden. In Diksmuide zagen we plots de zwetende Koen in de verte tussen de andere honderden marathon-lopers. Het moment dat Koen ons voorbij liep was heel kort, maar we hebben hem luidkeels aangemoedigd. Hij had er al 17km op zitten, courage! En terug hadden wij het heel gemakkelijk toen we rustig naar onze wagen stapten om naar de finish te rijden in Ieper.
In Ieper aangekomen hebben we met de supporters eerst gegeten en daarna hebben we ons naar de markt van Ieper begaven. Carine had een plaatsje voor Vanessa geregels bij de organisatie aan de aankomstlijn. Zo kon ze Koen bij z'n aankomst een mooie bloemenkrans om z'n hals doen. Na enkele tientallen minuten hoorde we signalen dat hij op komst was. De laatste meter van zijn marathon hebben we nog geschreeuwd en geroepen... "Hij heeft het moeilijk," hoorde ik z'n trainer zeggen, "Koen kan niet zo goed tegen die hitte". Maar dat brak onze enthousiasme niet hoor. Koen snelde nog over de eindstreep, waar Vanessa hem de bloemenkrans om z'n hals kon doen. De 42km waren achter de rug, gelukkig voor Koen, want hij zag eruit alsof hij elk moment van 'zijn stokje kon draaien'.
Daarna verzamelden we in Zwevegem voor de bedanking aan iedereen die op één of andere manier zijn bijdrage heeft geleverd én de bekendmaking van de tussenstand. Met een groepje van en 60-tal personen hebben we het gezellig gemaakt.
Voor Vanessa, ma en pa was het een heel druk weekend, maar ze hebben het er zeker voor over gehad.
Eén ding is me enorm opgevallen op alle drie de plaatsen waar we gestopt zijn: dat de Vlaamse wegen helemaal niet aangepast zijn voor rolstoelgebruikers. Dat kunnen we weten omdat we telkens met 2 rolstoelen op stap moesten. Gelukkig dat er overal wel plaatsjes voorzien zijn voor wagens met een mindervalidenbewijs aan de voorruit...